Voorbij de verhalen over de menstruatiecyclus

Tot een paar jaar geleden was ik gewoon een vrouw met een menstruatiecyclus. Soms was ik moe en prikkelbaar rond de dagen van mijn menstruatie. Andere maanden had ik weer nergens last van en was ik bijvoorbeeld ineens een week na mijn menstruatie moe en prikkelbaar. Vaak was ik er dan ook niet echt mee bezig, of mijn stemmingswisselingen verband hadden met mijn cyclus. Mensen om mij heen vertelden wel eens dat zij dachten dat het wel degelijk invloed had. Maar eigenlijk geloofde ik dat niet zo.

Tot een paar jaar geleden en ik steeds meer nieuwsgierig werd naar de invloed van mijn menstruatie op mijn mentale en emotionele gesteldheid.

Ik kocht een boek, zocht informatie op internet, las ervaringen van andere vrouwen, las over de mogelijke invloed van de maan en zo hoorde ik laatst op een lezing van Eveline van Dongen (verhalenverteller, coach, schrijver van o.a. “De kus van de baarmoeder” en “10 jaar duisternis” en nog veel meer), dat het maandelijks bloeden van de vrouw wellicht geen natuurlijk verschijnsel is. In haar lezing kwam voor mij heel erg naar voren, dat er ontzettend veel verhalen zijn. En dat er geen eenduidige waarheid is. Het gaat erom in welk verhaal geloof jij?

Ik herkende heel veel in hetgeen Eveline die avond vertelde en het verhaal over het maandelijks bloeden liet me niet meer los. “Vrouwen bloeden iedere maand niet alleen fysiek leeg, maar ook mentaal, wanneer ze zichzelf klein houden, zich conformeren naar opgelegde waarden en normen, presteren om maar te blijven voldoen aan de verwachtingen van anderen en zichzelf op deze manier ver weg houden van wie ze ten diepste zijn en willen zijn.”

Ik ben 46 en sinds ongeveer een jaar heb ik geen regelmatige cyclus meer. Ik ben in de overgang (de periode voor de menopauze), dat kan niet anders. En dat maakt me eigenlijk best onrustig. Ik merk dat ik ernaar verlang om niet meer te bloeden. En anderzijds ervaar ik de gehechtheid aan mijn menstruatie. Want wie ben ik straks, als ik niet meer zal bloeden? Krijg ik straks ook last van opvliegers en stemmingswisselingen? Zal ik vaker moe zijn? Zal ik minder zin krijgen in seks? Als ik niet meer bloed is mijn menopauze dan begonnen of zal ik over twee maanden weer gaan bloeden?

Al deze vragen maakten mij onrustig. Ze hielden mij vast in mijn hoofd i.p.v. in mijn lijf. En in mijn lijf zijn, dat is juist waar ik naar verlang. Mijn lichaam weet de weg. Ik hoef alleen maar naar haar te luisteren. 

Vorige week begon ik ineens weer te bloeden, terwijl ik pas op dag 11 van mijn cyclus zat. Ik dacht; "What the fuck, is er met mij aan de hand?"

Ik voelde boosheid en daarna machteloosheid en toen....gebeurde er iets in mij. Ik zag ineens waar ik mij in bevond. Ik was beland in chaos. Mijn hoofd wilde zo graag weten wanneer ik zou stoppen met bloeden en of ik klachten zou krijgen. En misschien is dat wel de reden dat mijn lichaam alles in de war gooit. Mijn lichaam weet het ook niet meer. Niemand weet het en dus mag ik zakken in het donker van het niet weten.

En ineens voelde ik een diepe rust in mij, alsof er een warme deken over mij heen viel en ik zo kon rusten in het niet weten.

Ik mag weer zakken in mijn lijf. Ik mag weer luisteren naar de signalen die mijn lijf afgeeft. 

Ik wil dus niet meer met mijn hoofd bedenken op welke dag van mijn cyclus ik mij bevind en vanuit daar beredeneren dat ik mij moe voel, omdat het dag 25 van mijn cyclus is. Nee, welke dag het is, is voor mij niet meer belangrijk. Mijn lichaam vertelt mij hoe ik mij voel en ik hoef niet meer te weten, waarom. In mijn ogen houd ik dan namelijk iets in stand wat er helemaal niet hoeft te zijn.

Wanneer ik moe ben of me niet zo fijn voel, dan is dat wat het is en kan ik op dat moment mezelf geven wat ik nodig heb. En dat is precies waar ik heel veel moeite mee heb gehad.

Mezelf toestaan om mezelf te voelen, zoals ik mij voel. Trouw blijven aan mezelf en vanuit daar kijken naar de mogelijkheden. Ik wil mij niet meer aanpassen aan anderen, waarbij ik mezelf tekort doe. Nee, ik voel eerst bij mezelf. Hoe voel ik mij en welke beweging kan ik vanuit mezelf maken. Soms zal ik dan “Nee” zeggen tegen een ander of een situatie. Maar waar ik dan “Nee” zeg tegen , zeg ik altijd “Ja” tegen mezelf.

Dit is liefde voor mezelf hebben. En dat is de basis van alles.

De overgang, de weg richting de menopauze, was een trigger voor mij, om bij mezelf weg te blijven. Ik legde de schuld buiten mezelf. Ik ben aan het bloeden, dus ik ben moe. Ik ga over een paar dagen bloeden, dus dan ben ik prikkelbaar. Maar was dat wel zo omdat dat nou eenmaal zo werkt in het lichaam van een vrouw of omdat ik ben gaan geloven in het verhaal?

Ik weet het niet en zal het ook nooit weten. Maar wat ik wel weet, is dat wanneer je ergens sterk in gelooft, het ook werkelijkheid wordt.

En dus heb ik voor mezelf besloten om mijn cyclus niet meer te volgen.

Ik geef mij over aan het niet weten, wanneer en hoe lang ik nog zal bloeden.

Ik kies ervoor om voorbij het verhaal te gaan en weer te zakken in mijn lichaam, waar ik kan voelen hoe ik mij voel. Zodat ik mijn lijf kan geven wat het nodig heeft.

In liefde, Eline