In de stilte groeit iets nieuws

Vier maanden geleden voelde ik het ineens heel duidelijk. Ik was er klaar mee. Klaar met het gevecht in mezelf, het emotie-eten, het steeds maar weer wegduwen van de Wilde Vrouw en het naar voren schuiven van de Tempelvrouw. Ik had besloten dat ik het anders wilde doen.

Zo begon het. Ik koos ervoor om te stoppen met koffie, alcohol, roken, drugs, suiker, gluten en lactose. Ik ging heel basic eten. Witte rijst, gekookte worteltjes en kip, als ontbijt, lunch en diner. Mijn intentie was, mijn darmen tot rust laten komen en vandaaruit stapje voor stapje steeds weer iets toevoegen.

Mijn lichaam moest wennen aan die verandering… en eerlijk? Het was pittig. Ik voelde me moe, uit balans. En ook de dynamiek tussen Peter en mij veranderde. Het was intens.

En ergens wist ik: het is tijd voor hulp. Wat er gebeurde was niet goed. Ik liep met een probleem en probeerde het, voor de zoveelste keer, in mijn eentje op te lossen.

De weken gingen voorbij. Ik in mijn wereld, Peter in de zijne. Ik koos voor mezelf, vanuit een diep verlangen om rust te vinden in mezelf. Maar die rust kwam niet. De spanning tussen ons groeide, en Peter zag mijn strijd. Het deed hem pijn, en ook hij raakte in een worsteling.

Een tijd lang liet hij me mijn gang gaan, tot er in hem iets brak.

Op een dag zei hij: “Nu is het klaar. Nu ga je naar de dokter.”

Dat moment was een keerpunt. Een moment van erkenning, van steun, van realiteit.

“Lieverd,” zei hij, “je hoeft het niet alleen te doen.”

En toen drong het tot me door: “Ja, ik heb een eetstoornis. En ik hoef het niet alleen te doen. Sterker nog… ik kan het niet alleen. Ik heb hulp nodig.”

De gesprekken met Peter, soms keihard en eerlijk, en het maken van de afspraak bij de huisarts, hebben me veel laten inzien. Dingen die ik diep vanbinnen al wist, maar nooit echt durfde te voelen.

Ik realiseer me dat veel van mijn patronen uit mijn jeugd komen. De stress aan tafel, het bord dat leeg moest, het troosten met eten. De angst voor tekort, het gevoel niet goed genoeg te zijn, het pleasegedrag en de faalangst. En daaronder ligt iets wat ik nog steeds moeilijk vind: boosheid.

Sinds ik klein ben, kan ik bijna niet boos worden. Wanneer iets me raakt of irriteert, kruip ik al snel in de huid van de ander. “Ah, hij heeft wel gelijk. Ach, het valt wel mee. Het zal wel aan mij liggen”.

Ik slik spanning in, zet mezelf opzij. En misschien ligt die oude, ingeslikte boosheid nog steeds opgeslagen in mijn lichaam.

De afgelopen negen jaar heb ik geleerd mezelf te ontdekken. Ik leef buiten de gebaande paden, voorbij schaamte, schuld en taboes. Ik herken de verhalen in mijn hoofd die niet waar zijn, en ik kan die stemmetjes vaak bewust wegsturen. Maar het blijft een proces.

Jarenlang heb ik de saboteur in mij alle ruimte gegeven, simpelweg omdat ik me er niet van bewust was dat mijn ego er alles aan doet om te winnen.

Mijn ego functioneerde in de ‘ja maar’-modus. Nu leer ik te leven vanuit ‘ja en’. Sinds ik me daarvan bewust ben, leer ik ermee omgaan. Ik leer om vriendjes te worden met de saboteur in mij, in plaats van de strijd met hem aan te gaan.

Mijn ego, mijn saboteur, zal er altijd zijn. Op elk moment kan hij naar voren komen: wanneer iets of iemand me triggert, in gesprek met Peter of een vriendin, tijdens mijn sessies, buiten op straat, in de supermarkt, of wanneer ik moe ben of denk aan eten.

Altijd weer die stem die zegt: "Doe je het wel goed, mag je dit wel eten, doe je genoeg.". Het is een constante aanwezigheid, een innerlijke beoordelaar die maar moeilijk zwijgt.

En dan die polariteit in mezelf. Aan de ene kant de Tempelvrouw: ze houdt van ritme, gezond leven, yoga, wandelen, voedende energie, rust. Aan de andere kant de Wilde Vrouw: ze verlangt naar vrijheid, intensiteit, dans, een wijntje, een taartje, soms een avond roken of MDMA.

Wanneer ik de Wilde Vrouw ruimte gaf, duwde ik haar daarna keihard weg, alsof ik tegen haar zei: “Jij bent fout. Jij mag er niet zijn.” . Ik voelde me schuldig. Ik keurde haar af. En daarmee keurde ik mezelf af.

Steeds meer leer ik te observeren. Ik word mijn eigen getuige, niet streng of veroordelend, maar aanwezig. Ik merk hoe ik me voel na een wijntje, een volle maaltijd of een avond losgaan. En vaak voel ik me juist goed. Mijn buik voelt rustig, mijn lichaam reageert anders dan ik dacht. Ik begin te zien dat mijn opgeblazen buik en darmproblemen misschien niet alleen met voeding te maken hebben, maar vooral met stress… de angst voor tekort, niet goed genoeg zijn en de angst om te falen.

Twee weken voordat we, begin september op vakantie gingen, hadden Peter en ik een pittig gesprek. Hij zei: “Op deze manier wil ik niet op vakantie. Je kunt ervoor kiezen om zo te blijven, of je kunt ervoor kiezen om ja te zeggen… en er samen iets van te maken.”

En ik koos.

Ik koos ervoor om weer balans te vinden, om de Tempelvrouw en de Wilde Vrouw weer met elkaar te laten dansen. Om mezelf af en toe een wijntje te gunnen, af en toe een taartje. Tijdens de vakantie heb ik mezelf die vrijheid gegeven. Ik observeerde hoe ik me voelde, hoe mijn buik reageerde… en het voelde goed. Dat bevestigde wat ik al vermoedde: stress heeft een veel grotere invloed op mijn lijf dan ik dacht.

En zo sta ik nu. Kwetsbaar, rauw, eerlijk… maar ook krachtig. Ik voel mijn verlangen, voorbij faalangst en perfectionisme… het toelaten van de emoties die ik misschien nog nooit echt heb durven voelen, op weg naar leven in het Nu vanuit mijn eigen authenticiteit. Ik wil diep vanbinnen weten én voelen dat ik goed genoeg ben.

Mijn nieuwe anker, dat ik dagelijks oefen, is: "Ik ben genoeg. Jij mag er zijn. En ik heb de leiding.".

Het is geen rechte lijn, maar een spiraal. Ik kom dezelfde thema’s tegen, steeds vanuit een nieuw perspectief, telkens met andere inzichten en ervaringen. De Tempelvrouw en de Wilde Vrouw mogen dansen. Mijn saboteur mag er zijn. Maar ík blijf degene die het stuur in handen heeft.

Op dit moment zit ik nog midden in het proces. Het herstellen van mijn eetpatronen, de constipatie, mijn opgeblazen buik. Ik neem de supplementen van de microbioom arts, eet zonder lactose, gluten, alcohol en suiker. Ik rook niet, gebruik geen drugs. En ik ben begonnen met The Presence Process, een oefening in aanwezig zijn in het Nu, zodat oude emoties de ruimte krijgen om geïntegreerd te worden.

Wat het nu anders maakt dan vier maanden geleden, toen ik ook stopte met al deze middelen, is dat Peter en ik het nu écht samen doen én dat ik word begeleid door een arts. Waar ik het eerst nog deed vanuit angst, frustratie en onmacht, beweeg ik nu vanuit kracht en vertrouwen.

Ik loop mijn pad, een pad zonder bestemming.

Klaar zal ik nooit zijn, want we groeien ons hele leven.

Ik mag leren, ik mag vallen en weer opstaan.

Soms zie ik alles helder en het volgende moment ben ik in verwarring.

Maar altijd zal er in mij die stem zijn die fluistert: "Blijf voelen, blijf jezelf trouw.".

Daarna is er de stilte.

En in die stilte groeit weer iets nieuws.

In liefde, Eline